Naspeuren op het internet levert twee mogelijkheden op:
Germanicus Caesar, meestal kortweg Germanicus (15 v.Chr.-19 na Chr.) was een vooraanstaand Romeins veldheer uit het Julisch-Claudische huis. Hij is vooral bekend als een kundig krijgsheer en een bijzonder populair politicus in de tijd van Tiberius. Het was vooral aan hem te danken dat er na de nederlaag van Varus in het Teutoburgerwoud weer orde en rust terugkeerde aan de grens.
De tweede mogelijkheid ligt wellicht meer voor de hand en is minstens zo interessant:
Germanicus was in het oude Rome oorspronkelijk een overwinningstitel, verwijzend naar het toenmalige Germania.
“Germanicus” was een eretitel die kon worden toegekend aan veldheren die zich verdienstelijk hadden gemaakt bij het onder Romeinse heerschappij brengen van het toenmalige Germania.
In het jaar 1911, het jaar waarin onze vereniging Germanicus werd opgericht, zag de wereld en dus ook in Coevorden er nogal anders uit dan nu, ruim 100 jaar later. In Coevorden wonen op dat moment slechts 5352 inwoners en de stad is in 1911 stukken kleiner dan de huidige omvang.
Voetbal raakt in het begin van de 20e eeuw meer en meer in opkomst. Ook Nederland raakt meer en meer in de ban van de voetbalsport, met als grote voorbeeld Engeland, waar voetbal ook in die tijd al razend populair is.
Al voor Germanicus bestond voetbalclub Candia in Coevorden. Echter, deze vereniging sneuvelde in 1911. Maar in de zomer van hetzelfde jaar 1911 blijkt dat voetbal wel degelijk populair is binnen de Coevorder bevolking. Op zaterdagavond 2 september 1911 wordt in hotel Baving-Buiten (tegenover het NS-station, later bekend als Steenhagen/zaal Jutstra/Smitty’s Palace) onder leiding van groenteboer Gerrit Hoefsloot de oprichtingsvergadering gehouden voor een nieuwe voetbalclub. De officiële naam van de club is: Coevorder Voetbal & Atletiek Vereniging Germanicus. Contributie in het eerste verenigingsjaar was 5 cent per week. Door huis aan huis bezoek werden bovendien donateurs geworven en werd er op die manier extra geld voor de startende club binnengehaald.
In 1912 telt de vereniging 33 leden en 62 donateurs. In dat jaar wordt Germanicus toegelaten tot de Noord Centrale Voetbalbond. In dat jaar komen we in deze bond andere bekende namen tegen zoals KHC-Kampen; MSC-Meppel en Old Forward uit Frederiksoord.
In 1916 wint Geel-Zwart twee keer van Emmen. Uit wordt het 1-3 en thuis wordt met 4-1 gewonnen. In 1918 wordt er nog steeds onder de naam Geel-Zwart gevoetbald. Geel-Zwart komt uit in de Veenkoloniale Bond en speelt tegen onder andere SDO-Emmen, TVS-Ter Apel en VIOS-Nieuw Dordrecht.
In het seizoen 1920-1921, stapt Germanicus over naar de 3e klasse B in de afdeling Oost van de Nederlandse Voetbalbond, de NVB. In deze competitie van de nationale voetbalbond werd gespeeld tegen Borne, Enschede 2, Enschedese Boys 2, Hengelo 2, Luctor&Emergo, De Tubanters en Tubantia 2. Germanicus eindigd stijf onderaan. De twee daarop volgende seizoenen eindigt Germanicus op bescheiden plaatsen in het rechter rijtje van de 3e klasse B Oost en de 3de klasse A Oost. In seizoen 1926-1927 keert de spanning en het succes terug. Germanicus eindigt in de 3e klasse B Oost als eerste met 19 punten uit 14 wedstrijden. Kampioen Germanicus 1 speelt het seizoen 1927-1928 dus in de 2e klasse Oost. Het verblijf in de 2e klasse is helaas van korte duur.
In 1929 wordt Germanicus door de voetbalbond gedwongen om te verhuizen naar een andere locatie. De bond eist dat er kleedkamers bij het veld zijn en die zijn er niet op de oude locatie aan de Looweg, tegenover de ingang van de oude begraafplaats. Germanicus verhuist dus naar een terrein achter cafe Weering-Wehkamp aan de Loo.
Er volgen enkele goede seizoenen die in 1932 leidt tot een kampioenschap van de 3e klasse. Het seizoen 1932-1933 wordt redelijk goed afgesloten met een vierde plaats op de ranglijst en slechts 3 punten minder dan de uiteindelijke kampioen Phoenix. In 1933 komt Germanicus ook al met een A en B junioren elftal uit in competitieverband. Op dat moment telt de vereniging 125 leden, waarvan 25 aspiranten en 20 dames. De contributie in deze periode is gestegen naar 60 cent per maand.
In het seizoen 1972-1973 is er sprake van ongekende spanning en uitmuntende prestaties van het eerste elftal. Met nog één wedstrijd te spelen staan maar liefst vier ploegen bovenaan met een gelijk aantal punten: CEC, Emmen, Velocitas en Germanicus. Een beslissingswedstrijd moet dus uitkomst brengen wie zich de kampioen van de 1e klasse mag noemen. Op 2e Paasdag 1973 wordt er op het neutrale terrein van Klazienaveen (voorheen de accommodatie van SC Drenthe) gespeeld met maar liefst 10.000 (!) toeschouwers rond het veld. Voor amateurbegrippen een onwaarschijnlijk hoog aantal.
In het seizoen 1973-1974 valt tweede Paasdag op 15 april 1974. Op deze Paasmaandag beleven we het absolute hoogtepunt uit onze geschiedenis. Germanicus moet die dag thuis, in een volgepakt sportpark de Pampert, aantreden tegen Oosterparkers uit Groningen. De wedstrijd wordt door Germanicus met liefst 4-1 gewonnen en voor het eerst in 63 jaar is Germanicus kampioen van de allerhoogste klasse binnen het amateurvoetbal!
De crisisjaren van de jaren 30 brengt ook positief nieuws met zich mee! De regering komt met maatregelen om de grote werkloosheid het hoofd te bieden en door de DUW (Dienst Uitvoering Werken) wordt het begrip werkverschaffing ingevoerd. In de gemeente Coevorden wordt in het kader van werkverschaffing het sportpark ‘De Pampert”aangelegd. Het sportpark is in het begin nog bescheiden van omvang met 2 voetbalvelden en 1 korfbalveld. Germanicus huurt het sportpark van de gemeente Coevorden voor een jaarlijks bedrag van ƒ 300.
In de eerste 25 jaar was er ook al sprake van een clubblad. Ons clubblad heette ook toen al de Geel-Zwarte. In 1932 wordt het voor ƒ 100 per seizoen gedrukt door Feiko van der Velde die bovendien de advertentieopbrengsten mag houden.
In het eerste oorlogsjaar 1940 telt Germanicus nog slechts 66 leden. Een absoluut dieptepunt. Seizoen 1942-1943 telt de vereniging weer 110 leden, maar door de oorlog zijn lang niet altijd voldoende spelers beschikbaar om de 3 seniorenelftallen te bemannen. Germanicus speelt tijdens de tweede wereldoorlog in de zogenaamde noodcompetitie mee. In het seizoen 1941-1942 wordt het zelfs kampioen. Terwijl in het laatste oorlogsjaar alle sport is verboden, pakt Germanicus na de bevrijding in 1945 de draad weer op. In de eerste maanden wordt er veel gevoetbald tegen Engelse, Canadese en Nederlandse militaire elftallen.
Omdat vervoer nog steeds moeizaam is, worden de competities ingedeeld in kleinere regio’s. In de 3e klasse H Noord eindigt Germanicus samen met STA op de eerste plaats met beiden 21 punten uit 12 wedstrijden. Daarna is de koek op voor onze club, want in de nacompetitie komt Germanicus niet verder dan een vijfde en tevens laatste plaats.
Na de oorlog gaat het met het ledental crescendo. In een korte periode komen er 90 nieuwe leden bij en in 1946 telt Germanicus ineens weer 225 leden.
In Germanicus 1 is ingedeeld in de 3e klasse D, met uitsluitend Drentse verenigingen. In de 3e klas wordt met 2 punten voorsprong op Asser Boys het kampioenschap gevierd en is voor de derde keer op rij de promotieronde veilig gesteld. Ook in die periode schommelde Germanicus tussen de 3e en 2e klasse, overigens was de 2e klasse de op één na hoogste competitie in die periode.
In het seizoen 1957-1958 ruiken we opnieuw aan het kampioenschap in de tweede klasse, maar komen twee punten tekort ten opzichte van Alcides uit Meppel en DOS’19 uit Denekamp. Het jaar er op wordt Germanicus naar de 2e klasse Noord overgezet en wordt daarin kampioen. Germanicus gaat het seizoen 1961-1962 in met 660 leden, 4 seniorenelftallen en een groot aantal jeugdelftallen.
Het seizoen 1964-1965 is er eentje van billen knijpen, want het eerste elftal presteert zeer matig. De allerlaatste wedstrijd wordt op de Pampert gespeeld tegen uitgerekend Emmen dat die dag kampioen kan worden. De Pampert is afgeladen met in totaal zo’n 5000 toeschouwers, waaronder 4566 betalende toeschouwers die voor een absolute recordomzet van ƒ 4783 zorgen.
In 1966 wordt door een prachtig staaltje van samenwerking en zelfwerkzaamheid een eigen clubgebouw gerealiseerd.
Germanicus is al enkele jaren in onderhandeling met de gemeente Coevorden om reclameborden rondom het hoofdveld te mogen aanbrengen. In 1969 krijgt het uiteindelijk de langverwachte toestemming en daarmee wat extra inkomsten in het laatje. Extra, want recettes en met name de bazaarcommissie zorgen ook voor prima inkomsten.